Maandelijks archief: maart 2010

door

Guesthouse De Schildpad

Vorige vrijdag trouwde Huisgenoots zusje.
Aangezien we om half 10 afspraak hadden bij hen thuis in Kumtich, hadden we het idee opgevat om de avond te voren al richting Tienen te vertrekken en daar te overnachten. We zagen het namelijk niet zo zitten om al om 6u te vertrekken om te vermijden dat we ten gevolge van files te laat zouden toekomen.
Huisgenoots ouders, die met ons zouden meerijden, waren meteen gewonnen voor het idee. Sterker nog: als wij een locatie vonden om te overnachten, zouden zij betalen.

Onmiddellijk akkoord met dit idee vroeg ik raad aan mijn goede vriend Google, die me doorverwees naar de site van de stad Tienen waar ze een mooi overzichtje gemaakt hebben van alle overnachtingsmogelijkheden in de buurt.
Uit die lijst kozen zij guesthouse de schildpad te Kumtich waar, zo bleek later, ook het etentje na de plechtigheid zou plaatsvinden.

Het guesthouse is gelegen in een gerestaureerde herenhoeve en telt 4 kamers, elk smaakvol ingericht naar een bepaald thema.
Wij sliepen in de Toscaanse kamer, Huisgenoots ouders sliepen in de Vissers kamer.
We werden bij aankomst zeer hartelijk ontvangen en ondanks het late uur konden we nog van een hapje en een drankje genieten.
Na een heerlijke nachtrust werden we getrakteerd op een uitgebreid ontbijt met 2 soorten ontbijtgranen, broodjes, een heel assortiment hartig en hartelijk (“la vache qui rit” kaasjes) beleg, confituur en fruit en fruitsappen, koffie en thee naar believen.

Na een korte plechtigheid op het gemeentehuis van Tienen, trokken we voor het trouwfeest opnieuw naar het guesthouse, waar we in een klein feestzaaltje konden genieten van een overheerlijke menu, waarvan vooral de saus die door iedereen heel erg gesmaakt werd iedereen nog lang zal bijblijven (enkel de beleefdheid weerhield ons ervan collectief onze bordjes schoon te likken):

Aperitief met bubbels en fruitsap
*
Frisse pastasalade met bladspinazie, kappertjes en (voor zij zonder allergieën) scampi
*
Lentebouillon
*
Rundsneetjes met peterselieroomsaus en witloof
*
Dessertbordje

Als het niet zo ver zou zijn, zou ik er waarschijnlijk geregeld nog eens binnenwippen om lekker te gaan eten.

door

Platte band

Een platte band is nooit fijn, maar ’s morgens buitenkomen wanneer je je zusje moet gaan ophalen om samen naar de begrafenis van je nonkel te gaan is helemaal rot.
Gelukkig heeft mijn zusje ook een wagen en zal ik nu met haar meerijden, maar natuurlijk stond zij net in de badkamer haar haren te wassen toen ik haar belde om het slechte nieuws te melden. Maw de kans is niet onbestaande dat we te laat gaan komen.

Hopelijk heeft Murphy verder niet al teveel meer gepland vandaag, want ik ben er niet echt voor in de stemming.

door

Ongezouten Zomermaan

Vorige week tot de ontdekking gekomen dat ik op bijna 11 jaar tijd slechts een half pak zout verbruikt heb (het pak zout dat ik meekreeg van mijn mama toen ik het huis uit trok). Ik kook namelijk zoutloos en op die paar keer dat ik zelf pizzadeeg gemaakt heb na, is dat zout enkel gebruikt om bloemkool en broccoli mee te spoelen.
En daarmee heb ik blijkbaar 1 van mijn collegaatjes geshockeerd. Blijkbaar was het voor haar erg moeilijk te bevatten dat je eten niet per definitie flauw is omdat je geen zout gebruikt.

En dat mijn eten alles behalve flauw is, zal Huisgenoot (en zowat iedereen anders die al eens bij ons kwam eten) vast wel volmondig bevestigen.

door

Donderdagavond telefoontje van mijn mama: ze had eerder die dag telefoon gekregen van de politie dat ze haar broer dood in zijn bed aangetroffen hadden. Hij was dinsdag voor het laatst gezien door de thuishulp en donderdag kwam hij de deur niet opendoen, dus werd de politie gebeld en een slotenmaker geroepen om het slot open te breken. Onderzoek van de politiearts had uitgewezen dat het om een natuurlijke dood ging en hij was inmiddels overgebracht naar het Middelheim ziekenhuis in Antwerpen.  

We waren geen van allen echt close met hem en hij wist iedereen altijd tegen de haren in te strijken en het bloed van onder de nagels te pesten, maar toch doet het raar dat hij er plots niet meer is.Maar wat nog meer raar is, is dat ik verder helemaal niets voel.
In eerste instantie was ik geschrokken en dacht ik dat ik me achteraf wel verdrietig zou voelen, of misschien schuldig omdat ik hem al 3 jaar niet meer gezien had omwille van een voorval in het ziekenhuis dat ik hem nooit echt vergeven heb, maar tot op heden voel ik helemaal niets. En als ik heel eerlijk ben vind ik dat eigenlijk toch wel een beetje verontrustend.

door

Zomermaan en de mafia

Op de vlucht van Orlando naar Newark, waar we het vliegtuig richting Brussel zouden nemen, hadden we het gezelschap van een grote luidruchtige familie die te horen aan hun brabbeltaaltje uit 1 of ander ex-oostblokland moest komen.

Naast luidruchtig waren ze ook nogal onverdraagzaam en agressief. Toen een man in de rij voor deze waar een deel van de familie zat,  vroeg om ervoor te zorgen dat hun zoontje (dat tot groot ongenoegen van de vader door zowat alle hostessen voor een meisje werd aanzien) niet meer tegen de achterkant van zijn stoel zou schoppen, ging de vader van het kind helemaal door het lint en begon op die man te slaan.

Binnen de korste keren stond de halve familie mee in het gangpad (net naast onze rij dan nog wel), de ene helft om de vader te kalmeren, de andere helft om mee op de vragende man te vliegen.
Gelukkig konden een aantal medepassagiers en de hostessen al snel de boel een beetje kalmeren door de vragende man een plaatsje vooraan in het vliegtuig te geven en de slaande man van plaats te laten wisselen met een ander lid van de familie.

Na dit voorval hebben ik en mijn reisgenootjes de familie omgedoopt tot “de mafia” en nadat we te weten kwamen dat ze uit Antwerpen kwamen, werd dat al snel “de albanese mafia”.

Vlak na het landen kregen we te horen dat het gezag over het vliegtuig overgenomen was door de politie omdat ze het voorval wilden onderzoeken en tot nader order mochten we het vliegtuig niet verlaten.
Niet goed voor mijn zenuwen, want we hadden maar een 20-tal minuutjes om onze aansluiting te halen.
Gelukkig duurde het wachten niet te lang en al snel stormden we als gekken door de gangen van het luchthavengebouw op weg naar onze terminal, waar bleek dat ons vliegtuig nog maar net was toegekomen en dus minstens 20 min vertraging zou hebben.

Stiekem hadden we nog gehoopt dat ze “de albanese mafia” de vlucht wel zou missen, aangezien zij met zijn allen nog verder ondervraagd gingen worden, maar no such luck.
Toen we eindelijk op het vliegtuig mochten, bleek zelfs dat een deel van hen in de rij voor ons zat. We waren al blij dat ze niet achter ons zaten, want als we dan teveel schoppen tegen onze zetel kregen, zouden we daar zelfs niet op durven reageren en dan zou een vlucht van bijna 8u wel helemaal een eeuwigheid duren.

De vlucht naar Brussel liep nog wel wat meer vertraging op: een passagiers die toch niet mee zou vliegen en wiens bagage terug uit het vliegtuig moest, waardoor we onze plaats in de vertrekrij kwijt speelden en op de 18de plaats terug moesten aansluiten; maar verliep voor de rest gelukkig heel vlotjes.